SAJATINING URIP / NGELMU URIP KAPING TELU = 3
Ngelmu Urip = 3
Pokok baku dhedhasarane ‘ngelmu urip" iku ana 3 (telung) prekara :
1) kesadaran anane Sesembahan (keber-Tuhan-an),
2) kesadaran kesemestaan (hubungan kosmis-magis jagad cilik lan jagad gedhe),
3) kesadaran kautamaning urip (keberadaban).
Katelune ora bisa mlaku dhewe-dhewe, nanging kudu nyawiji dadi sawijining pangerten (kawruh).
Lumrahe padha diarani ‘Kawruh Kejawen'.
Aturku ing ndhuwur iku minangka pambukaning pangerten menawa ‘Kawruh Kejawen' iku sawijining kawruh babagan ‘Sejatining Urip' utawa ‘Hakekating Urip'.
Dudu ajaran agama, wong ora duwe ‘kitab suci' lan ‘nabi' (utusan) kang piniji Gusti kanggo mulang-muruk manungsa kaya salumrahe ‘definisi' agama.Kawruh Kejawen pancadane saka olah ‘cipta-rasa-karsa' para empu lan pujangga Jawa (para jenius Jawa) wiwit jaman prasejarah nganti tumekaning peradaban lan kabudayan kang nga-Jawa.
Ing kene banjur ana sintesa, asimilasi lan hybrid ing antarane pangerten-pangerten Jawa karo nilai-nilai budaya lan peradaban (klebu pangerten agama) sing tumeka ing tanah Jawa.
Senajan ana sinergi lan sinkretisme, nanging pokok baku pancadane Kawruh Kejawen 3 (telung) perkara kasebut ing ndhuwur ora ilang lan kesilep, amarga mapan manggon ana ing bab ‘sejatining urip'.
Bisa uga, malah aweh jembaring pangerten (melengkapi pemahaman) ajaran-ajaran agama.
Nanging perkara iki becike ora digawe rembuk, amarga njur mlebu ana ing ‘Ilmu Perbandingan Agama' kaya kang diwulangake ing perguruan-perguruan agama.
Kang tak aturake mligi ‘konsep-konsep pandangan Jawa', supaya bisa dimangerteni dening bebrayan masyarakat kareben ora ‘salah paham'.
Ana ing jagad ngelmune wong Jawa, ana kang disebut Kawruh Kasampurnan.
Yaiku sawijining ngelmu kanggo nggayuh kasampurnaning urip.
Kang dikarepake ‘urip sampurna' iku nglingkupi tata lair lan kebatinan.
Ing tata lair wis kacetha kaya kang disebut ing Wedhatama : "wirya arta tri winasis".
Kajen keringan, cukup sandhang pangan papan, lan pinunjul ing kapinterane.
Dene ing babagan ‘kebatinan' sing dikarepake ‘urip sempurna' iku lamun bisa ‘titis ing pati'.
Yaiku bisa ngulihake (mbalekake) kanthi sampurna sakabehing ‘gadhuhan' marang sing kagungan.
Menawa wujude manungsa urip iku kedadeyan saka unsur-unsur : bumi langit, cahya lan teja, sarta dzat urip (suksma, roh), sempurnane menawa bisa ngulihake unsur-unsur mau marang sumbere dhewe-dhewe.
Unsur materi saka bumi lan langit sarta unsur cahya lan teja, bisa bali sampurna nalikane manungsa mati (pisahing raga lan suksma).
Nanging baline dzat urip (roh, suksma) marang Dzat Sejatining Urip, angel bisane sampurna.
Manut keterangan ing kawruh sangkan paran (Wedaran Sang Wiku), angel sampunane iku jalaran ‘dzat urip' wis suda kasuciane.
Sudane amarga kawoworan rereged saka asiling pakerti nalika nglakoni urip.
Uga saka jalaran durung rampung anggone netepi wajib nindakake sabda dhawuhing Gusti Kang Maha Kuwasa.
Akeh-akehe padha leren ana ing ‘alam pangrantunan' (suwarga pangrantunan).
Utawa malah kesasar ana ing alaming lelembut, alaming sato kewan, utawa kesangsang dadi dhanyang neng kayu lan watu.
Gandheng bisa sampurna lan orane ‘dzat urip' (suksma) bali marang sumbere (Dzat Sejatining Urip, Suksma Kawekas, Guruning Ngadadi) gumantung saka pakerti nalika nglakoni urip neng ngalam donya, mula banjur ana paugeran-paugeran kang tumuju marang kasampurnaning urip iku.
Iya ing kene iki ‘ngelmu urip' kang dirembuk iki ana tegese.
Dening Ki Sondongmadali
