ANGON MONGSO
(Golek waktu kang prayoga kanggo tumindak)
Angon Mongso tegese wektu sing pas kanggo tumindak. Makna liya yaiku nemokake wektu sing tepat kanggo tumindak. Ing urip iki, akeh wong sing kesusu (teegesa-gesa) nemtokake tumindak, arang ngitung utawa ngukur apa sing dipilih cocog kanggo dheweke.
Ing Al-Qur'an Surat Al-Isra' ayat 11 :
Lan manungsa ndedonga kanggo ala kaya dheweke ndedonga kanggo kabecikan. Lan manungsa iku kesusu.
Bisa uga kesempatan ing urip ora mesthi teka ing urip kita, lan ana kesempatan yen memenuhi kriteria, yen wektune wis pas. Umume wong ngomong yen kabeh wis diatur lan ana wektune dhewe, iki sejatine ekspresi sing ora mesthi, dudu bentuk pasrah, luwih akeh panglipur.
Apa ana wektu utawa ora amarga wis netepi aturan sing wis diproses, lan sing luwih penting yaiku tumindak. Nalika kita bakal ngerti wektu sing tepat.
Menawi sedaya sampun netepi pranatan ingkang sampun wonten barang/barang ingkang kita usahakaken.
Wonten ing gesang bebrayan, Angon Mongso, bebrayan menika lair saking pranatan gesang, nalika pranataning pranatan gesang dipunlafalaken lajeng sedaya sampun sumadya.
Nanging kadhangkala prasetya urip iki mung teka saka ego kita dhewe, ora saka kita netepi aturan urip dhewe. Wonten ing sesambetan antawisipun tiyang sepuh kaliyan lare (guru kaliyan murid), wonten istilah menawi murid sampun siyap lajeng guru rawuh, menika saged mujudaken ungkapan ingkang kepengin mulangaken bilih sedaya sampun wayahipun guru tumindak kanthi trep. kasus iki, tuwane ngajari kita miturut ukuran wektu anak kang.
Ing hubungan kulawarga karo kulawarga liyane (ing masyarakat), aja kesusu mutusake kabeh sing gegayutan karo martabat urip wong akeh, yen kita dipercaya ing masyarakat.
Ati-ati iki ora amarga wedi tumindak, nanging ngenteni wektu sing tepat kanthi netepi aturan sing bakal nyengkuyung apa sing bakal ditindakake, amarga yen durung mateng, wohe mung bisa rusak, tanpa dadi. bisa ngrasakake legine, tegese yen durung siyap/ durung wayahe, mula yen meksa apa sing dikarepake bisa wujud liya kang ora nyukupi pangajabe wong akeh.
Surat Al-Isra Ayat 11
(Maknanipun angka 11)
وَيَدْعُ ٱلْإِنسَٰنُ بِٱلشَّرِّ دُعَآءَهُۥ بِٱلْخَيْرِ ۖ وَكَانَ ٱلْإِنسَٰنُ عَجُولًا
Wa yad'ul-insānu bisy-syarri du'ā`ahụ bil-khaīr, wa kānal-insānu 'ajụlā
Tegese: Lan manungsa iku padha ndedonga ala, kayadene anggone ndedonga kabecikan. Lan manungsa iku kesusu. Piwulang Menarik Babagan Surah Al-Isra Ayat 11. Paragraf ing dhuwur yaiku Surah Al-Isra ayat 11 kanthi basa Arab, Latin lan terjemahan maknane. Ana macem-macem piwulang menarik saka ayat iki. Didokumentasikan maneka tafsir saka mufassirun ngenani isi Surah Al-Isra ayat 11, ing antarane yaiku: Kadhangkala manungsa ndedonga ala kanggo awake dhewe, anak utawa harta benda nalika nesu, amarga dheweke njaluk kabecikan. Iki kalebu bukti kabodhoan lan kesusu manungsa. Dene ing antarane bukti welas asih Gusti marang manungsa, mung paring pandonga kang becik, ora ngarepake pandonga kang ala. Amarga Panjenengane pirsa ora ana maksud kanggo kepinginan kasebut. Lan manungsa iku sipate kesusu.
11. Asring manungsa ndedonga awon kanggo awake dhewe, anak lan bandhane nalika nesu amarga ora ngerti, kaya dene ndedonga sing apik kanggo awake dhewe. Dadi yen Ingsun kabulaké pandongané kang ala, mesthi dhèwèké dhéwé, anak-anak lan bandhané bakal sirna. Pancen manungsa pancen nduweni sipat seneng kesusu, mula kerep kesusu nindakake samubarang kang bisa gawe cilakane.
11. Allah paring pitedah marang manungsa supaya ora salah anggone nindakake shalat, yaiku kanthi ndedonga kang ala kanggo awake dhewe, bandha, lan anak-anake kaya nalika ndedonga kabecikan. Manungsa tansah kesusu kanggo nggayuh apa kang dikarepake.
11.
وَيَدْعُ الْإِنسٰنُ بِالشَّرِّ.
(Lan manungsa ndedonga kanggo ala). Yaiku pandonga sing ala kanggo awake dhewe lan anak-anake sing ora dikarepke yen diucapake nalika nesu.
دُعَآءَهُۥ بِالْخَيْرِ ۖ.
(sambil ndedonga kanggo kabecikan) Yaiku ndongakake kabegjan kanggo awake dhewe lan kulawarga, kayata ndongakake kesehatan, rezeki, lan liya-liyane. Saupama Allah paring pandonga kang ala, mesthi bakal sirna, nanging Allah ora paring kanugrahan lan rahmate.
وَكَانَ الْإِنسٰنُ عَجُولًا.
(Lan manungsa iku kesusu) Yaiku duwe watak kesusu. Lan minangka bagean saka kesusu dheweke njaluk ala lan apik. Al-Hasan njlentrehake ayat iki "Lan manungsa ndedonga kanggo ala kaya dheweke ndedonga kanggo kabecikan. Lan iku cepet-cepet manungsa" yaiku pandonga wong ala kanggo anak lan bojone, diwiwiti saka nesu amarga ana kedadeyan ala banjur ndedonga kanthi donga sing ala, dheweke ngremehake awake dhewe, bojone, harta benda lan anak-anake.
11. Lan manungsa ndedonga kanggo awake dhewe lan kulawargane kanthi donga sing ngemot piala utawa cilaka nalika dheweke kesel lan nesu, kayadene shalat kasebut ngemot kabecikan kanggo awake dhewe lan kulawargane kayata njaluk kamulyan, bandha lan kesehatan. Lan manungsa iku kesusu ing urusane Manungsa ndedonga kanggo ala kaya dene ndedonga kanggo kabecikan. Lan wong iku kesusu.
11. Iki minangka salah sawijining wujud kabodhoan manungsa lan kesusu. Dheweke enggal-enggal ndedonga kanggo awake dhewe, anak-anak lan bandha karo shalat ala nalika dheweke nesu, amarga dheweke (uga) cepet-cepet ndedonga kanggo kabecikan. Ananging Allah kanthi sipat alus marang para kawulane, mung paring donga kang becik lan ora paring donga kang ala. "Lan saupama Allah nyepetake piala tumrap manungsa kaya wong-wong mau padha njaluk supaya cepet-cepet kabecikan, mesthi bakal tumeka umure. Dadi wong-wong kang ora nyana-nyana bakal ketemu karo Ingsun, padha kleru ana ing salahe". (Yunus: 11).
Arti kata:
(وَيَدۡعُ ٱلۡإِنسَٰنُ بِٱلشَّرِّ).
wa yad'ul insaanu bisy syarr: ndedonga sing ala kanggo awake dhewe utawa kulawargane nalika lagi susah lan nesu.
(وَكَانَ ٱلۡإِنسَٰنُ عَجُولٗا).
wa kaanal insaanu 'ajuulaa: gampang kepengaruh apa sing dipikir, ora mikir dawa lan temen. Makna ayat: Pangandikane ta'ala "Lan manungsa padha ndedonga marang ala, kayadene donga kabecikan..." Allah ta'ala paring dhawuh ngenani kekirangane manungsa lan ora ngerti akibate sawijining perkara. Umpamane yen lagi nesu utawa nesu, dheweke bakal ndedonga perkara sing ora becik kanggo awake dhewe utawa kulawargane, tanpa mikir dawa pengaruhe donga kasebut yen Allah ta'ala kabul. Manungsa ndedonga kanggo ala kaya dheweke ndedonga kanggo becik, pangandikane "Lan pancen manungsa iku kesusu." Cepet-cepet ing pirang-pirang perkara, iki watake yen ora tumindak miturut tata krama lan susila Al-Quran. Ananging menawi anggenipun ngugemi manhaj (dalan) Al-Qur'an, watakipun badhe ewah, saengga gadhah watak ngati-ati, sabar, lan ayem.
Surat Al-Isra ayat 11: Kanggo awak dhewe, kulawarga lan bandha nalika nesu. Iki amarga bodho lan kesusu. Nanging, Allah Subhaanahu wa Ta'aala amarga kelembutan-Nya paring kabecikan, dudu sing ala, amarga kaya pangandikane, "Lan manawa Allah nyepetake ala kanggo manungsa kaya dheweke njaluk supaya cepet-cepet kabecikan, mesthi umure ... ” (Terjemahan Yunus: 11) Kanthi ndongakake alane awake dhewe lan kulawargane tanpa weruh akibate. Lan kadang manungsa ndedonga kanggo ala, kayata pengin mati, mati anak lan kulawarga, utawa rusak bandhane ing kahanan nesu utawa putus asa nalika ndedonga kanggo kabecikan. Gusti Allah ngandika, lan manungsa iku kesusu. Sifat iki sing njalari manungsa ndedonga kanggo ala, tanpa disadari yen pandonga kasebut dikabulake bakal nyebabake cilaka. Mula, aja kesusu nggawe keputusan. Lan Ingsun dadekake wengi lan rina sarta gantine loro iku minangka tandha-tandha loro kanggo nedahake kekuwatan Ingsun, banjur Ingsun nyingkirake tandha wengi, padhanging Ingsun sirnakake cahyane nganti ana peteng ndhedhet lan sira ora bisa ndeleng samubarang kang ana ing sakiwa-tengene sira. Ingsun dadekake tandha cahya rina, yaiku Ingsun dadekake padhang rina supaya sira bisa ndeleng samubarang kang ana ing sakiwa tengenira. Kuwi supaya sampeyan bisa njaluk sih-rahmat saka Gusti Allah kanthi nindakake pagawean sing migunani kanggo urip sampeyan. Lan supaya kanthi anane rina lan wengi iku ngerti cacahe taun lan petungan wektu kang mupangati banget kanggo uripe manungsa. Ing pungkasan, ayat iki nyatakake, lan kabeh sing migunani kanggo urip sampeyan wis kami jelasake kanthi jelas, ora ana sing ditinggalake kanggo dadi pelajaran kanggo sampeyan. Mekaten ugi variasi terjemahan para mufassirin ngengingi isi saha tegesipun surat Al-Isra ayat 11 (Arab-Latin saha tegesipun), mugi-mugi saged migunani tumrap kita sedaya.
Alih dalam bahasa Indonesia :
ANGON MONGSO
Angon Mongso artinya tepat saatnya bertindak. Makna lain yaitu mencari waktu yang tepat untuk bertindak.
Dalam kehidupan ini banyak manusia yang grusa-grusu (teegesa-gesa) dalam menentukan sebuah tindakan, jarang sekali memperhitungkan atau mengukur apakah sesuatu yang dipilih memang sudah cocok untuknya.
Dalam Al-Qur'an Surat Al-Isra’ ayat 11 :
Dan manusia berdoa untuk kejahatan sebagaimana ia berdoa untuk kebaikan. Dan manusia itu bersifat tergesa-gesa.
Boleh jadi kesempatan dalam hidup itu tidak selalu datang dalam hidup kita Dan kesempatan itu ada kalau itu memenuhi kriteria kalau memang sudah tepat saatnya. Pada umumnya orang mengatakan bahwa segala hal sudah “diatur” dan ada waktunya masing-masing, ini sebenarnya ungkapan ketidak pastian bukan bentuk ungkapan kepasrahan, lebih banyak menghibur diri.
Sesuatu sudah saat tidaknya karena memang telah memenuhi aturan yang telah kita proses, dan yang lebih penting adalah bertindak-nya. Kapan kita tahu waktu yang tepat? Saat semua sudah penuhi aturan yang ada dari hal/sesuatu yang kita perjuangkan.
Dalam Kehidupan berumah tangga, Angon Mongso, keluarga lahir dari sebuah komitmen hidup, saat aturan komitmen hidup di ucapkan maka saat itulah segala hal telah siap. Namun kadang komitmen hidup ini hanya berasal dari ego kita semata, bukan dari kita memenuhi aturan hidup itu sendiri.
Dalam hubungan orang tua dan anak (Guru dan Murid), ada istilah saat murid siap maka guru akan datang, ini mungkin ungkapan yang mau mengajarkan bahwa segala hal yang sudah saatnya maka guru akan bertindak secara tepat.Temasuk dalam hal ini, orang tua mendidik kita sesuai skala waktu anak-anaknya.
Dalam hubungan keluarga dengan keluarga lain (bermasyarakat), jangan terburu-buru memutuskan segala sesuatu yang berhubungan dengan harkat hidup orang banyak, jika kita dipercaya dalama masyarakat. Kehati-hatian ini bukan karena takut bertindak, tapi adalah kita menunggu waktu yang tepat dengan memenuhi aturan yang akan menunjang apa yang akan dilakukan, karena kalau belum matang, maka buah hanya bisa di jadikan rusak, tanpa bisa dinikmati manisnya, artinya kalau belum siap/belum saatnya maka kalau dipaksakan hal yang kita inginkan bisa menjadi bentuk lain yang bisa tidak sesuai harapan orang banyak.